بزرگترین مانع گسترش خودروهای برقی، مشکلات شارژ و پیمایش به ازای هر بار شارژ و زیرساخت های آن است.
خرم آفریدی Khurram Afridi استادیار مهندسی کامپیوتر و برق دانشگاه کورنل 7 سال است که روی زیرساخت های شارژ بی سیمی خودروهای برقی در جاده های آمریکا کار می کند. او می گوید: «در آینده نزدیک یکی از خطوط بزرگراه ها، به تجهیزاتی مجهز می شود که می تواند خودروهای برقی را شارژ کند و در پایان مسیر برای صاحب آن خودرو صورت حساب بفرستد.» آفریدی اعتقاد دارد که شارژ بی سیمی تأثیر زیادی در کاهش اضطراب پیمایش –نرسیدن به ایستگاه بعدی برای شارژ خودرو- دارد.
در حال حاضر 1.8 میلیون خودروی برقی که با باتری کار می کنند و در جاده ها و خیابان های آمریکا در حال تردد هستند. اما فقط 100 هزار پریز شارژ خودرو در 41 هزار جایگاه عمومی وجود دارد. بر اساس برنامه ریزی دولت فعلی در آمریکا ظرف یک دهه باید 500 هزار پریز جدید در جایگاه های شارژ عمومی ایجاد شوند، هر چند رسیدن به چنین هدفی، از نظر کارشناسان خیلی دشوار است.
اخیراً هم خبری توسط دانشگاه کالیفرنیا منتشر شده است که به دلایل دشواری و زمانبر بودن شارژ خودرو از هر 5 نفر 1 نفر صاحب خودروهای برقی به بنزینی بازگشته است. اطلاعات منتشر شده توسط جی دی پاور هم نشان داده است که اصلی ترین مانع گسترش خودروهای برقی تجاری، اضطراب پیمایش است و رانندگان همیشه این ترس در وجودشان هست که به جایگاه بعدی نرسند. آفریدی هم می گوید: «تنها راهی که می توان مردم را ترغیب به خرید خودروهای برقی کرد این است که شارژ دوباره خودروهایشان به آسانی سوخت گیری مجدد خودروهای بنزینی باشد. اگر فناوری شارژ بی سیمی عملی شود، حتی از شیوه های سنتی و خودروهای بنزینی هم آسان تر خواهد بود.»
شاید برای شما هم جالب باشد که دانش پشت این پروژه به نیکولا تسلا بر می گردد که 100 سال پیش به فناوری تولید برق بی سیمی رسیده بود. در این فناوری جدید، صفحه های فلزی نصب شده در جاده، میدان الکتریکی القایی به وجود می آورد که می تواند خودروهای در حال عبور را شارژ کند.
کالیفرنیا در سال 1986 هم پروژه ای را تحت عنوان PATH [مخفف Partners for Advanced Transit and Highways] تعریف و اجرا کرد که همین شارژ بی سیمی بود. حتی کمپانی های اَپل و سامسونگ هم برای تلفن های همراه، شارژ بی سیمی را رایج کردند. این که تا به حال به شیوه رایج زندگی تبدیل نشده، گران بودن تجهیزات آن است. آفریدی هم اعتقاد دارد که دلیل دیگر آن این است که کمپانی های تولید کننده فناوری، تا به حال تمرکزشان روی میدان مغناطیسی بوده تا میدان الکتریکی. میدان الکتریکی هم از این جهت مورد غفلت قرار گرفته که نیاز به فرکانس های بالا دارد و نکته دیگر این است که در مقایسه تولید برق با میدان مغناطیسی راحت تر است. آفریدی در سال 1987 در آزمایشگاه قوای محرکه جت های ناسا مشغول به فعالیت بود و از این رو به میدان های الکتریکی با فرکانس بالا علاقه نشان می دهد.
با فناوری های فعلی یک خودروی لیف 4 تا 5 ساعت نیاز دارد که در این بزرگراه ها حرکت کند تا باتری آن به طور کامل شارژ شود. و اگر قرار باشد بزرگراه ها به سامانه های شارژ خودرو مجهز شوند، نیاز به بازسازی و ازنوسازی عظیمی در بزرگراه ها وجود دارد. اما اگر این فناوری کامل شود، ساخت بزرگراه های جدید یا ترمیم بزرگراه های قدیمی می تواند با تجهیز به سامانه شارژ بی سیمی همراه باشد. از این رو به احتمال زیاد استفاده از این فناوری ابتدا برای لیفتراک ها و ربات ها در کارخانه ها مورد استفاده قرار می گیرد و به تدریج در بزرگراه ها متداول می شود.
منبع: سایپانیوز
انتهای پیام/
