خودروکار بررسی کرد؛
یکی از سوالهایی که همیشه در بین مردم و البته مسئولین مطرح میشود علت عقب ماندگی صنعت خودرو ایران در مقایسه با کشورهای دیگری است که مسیر خودروساز شدن را با ما آغاز کردند اما آنها با سرعت بالایی این مسیر را طی کرده و ما چرا همچنان با کندی قابل تاملی این مسیر را پشت سر می گذاریم.
به گزارش خبرنگار خودروکار، عوامل زیادی را می توان برای عقب ماندگی صنعت خودرو ایران در مقایسه با کشورهای دیگر مطرح کرد، عواملی از جمله تمرکز بر تیراژ و عدم تمرکز لازم بر کیفیت قطعات و مونتاژ، تحریم ها و دسترسی حداقلی به دانش فنی و به روز صنعت خودرو، عدم دسترسی به مواد اولیه بات کیفیت و البته عدم توازن کیفی بین صنایع مختلف تشکیل دهنده قطعات خودرو و بسیاری موارد دیگر، اما در این گزارش قرار است سرفصل بسیار مهمی در مورد عقب ماندگی صنعت خودرو ایران مطرح شود که شاید تاکنون به آن پرداخته نشده است.
یکی از عوامل مهم و موثر در جا ماندن صنعت خودرو ایران با رقبای خود وجود برخی از مدیران و معاونین تصمیم گیر در حوزه کیفیت، داخلی سازی، مهندسی و طراحی و توسعه محصول است، که یا دانش و تخصص لازم را در حوزه تحت مدیریت خود ندارند و یا اتفاقا دانش لازم را دارند اما در مسیر خودکفایی، توسعه محصول و حتی مذاکره با شرکای خارجی سنگ اندازی می کنند.
این موضوع زمانی قابل تامل تر می شود که این به ظاهر مدیران و معاونین حوزه مهندسی که عملا وظیفه هدایت پروژه های داخلی سازی قطعات، طراحی و توسعه محصول و تایید کیفیت قطعات را بر عهده دارند گاهی کاملا آگاهانه و با هماهنگی برخی از شرکتها و شرکای خاص مانع انجام مذاکرات با شرکای جدید و همچنین تاخیر در تحقق پروژه های داخلی سازی می شوند.
به طور مثال، مذاکره با یک شریک جدید تجاری و انتخاب یک محصول در یک کلاس برای خودروساز( چه خودروساز دولتی و چه خصوصی) مراحل مختلف و زمان بری دارد که باید ابتدا شریک تجاری بررسی و انتخاب شود، بعد از آن خودروی مورد نظر از نظر طراحی، کیفیت، قیمت و بازارسنجی مورد ارزیابی قرار گیرد و بعد از آن مذاکرات بر سر میزان داخلی سازی، قیمت قطعات CKD و قطعات یدکی، تیراژ تولید سالانه و ... و همچنین نحوه پرداخت پول پک های قطعات و ... صورت میگیرد که تمامی این رفت آمد ها و جلسات و مذاکرات چند ماهی زمان نیاز دارد، حالا تصور کنید در این مسیر یکی از این موضوعات مورد چالش قرار گیرد و معاون مهندسی شرکت خودروساز تایید نهایی را نداده و یا برای مدیرعامل خود که اتفاقا یا تخصص لازم در حوزه فنی و مهندسی را ندارد و یا از تبعات اصرار بر امضا قرارداد با وجود مخالفت معاون مهندسی خود می ترسد.
در این زمان به راحتی هرچه تمام تر تمام مذاکرات بی نتیجه رها شده و فرصت سوزی های متعددی برای خودروسازان ایرانی بوجود می آید. این نمونه ای از کارشکنی برخی از این مدیران و معاونین هست که با هماهنگی یک شرکت خاص(داخلی و یا حتی خارجی) مانع به ثمر نشستن مذاکرات برای ورود یک شریک تجاری جدید و یا حتی در بسیاری از موارد داخلی سازی قطعات وارداتی می شود.
این اتفاق قابل تامل ابعاد و موضوعات متعددی را شامل می شود که همگی آنها را می توان به عنوان یکی از اصلی ترین دلایل عقب ماندگی صنعت خودرو ایران در این سالها عنوان کرد، عاملی که شاید حتی از تحریم ها هم موثرتر بوده و جا دارد نهادهای نظارتی و سازمان بازرسی و ... سر فصل جدید را در مورد آن در بحث تحقیق و تفحص صنعت خودرو داشنته باشند.
خودروکار ضمن احترام به مدیران و معاونین و مدیران عامل ارزشمند، متعهد و با دانش صنعت خودرو کشور، حتما این موضوع را به تمامی مدیران فعال در صنعت خودرو تعمیم نمی دهد و از تلاش و خدمات این بزرگواران تقدیر و تشکر دارد اما خود این مدیران ارزشمند شاید با خواندن این گزارش، موضع را تصدیق کنند.
انتهای پیام /
روزنامه های اقتصادی
آخرین اخبار
