سهم‌خواهی از بازار جهانی با خودباوری

صادرات بستری می‌خواهد تا محقق شود. این بستر باید از سوی دولت و مدیران دولتی فراهم شود. اما بخشی از راه نیز برعهده خود صنعتگر است.

 «خودباوری» یکی از مهم‌ترین پیش‌نیازهایی است که می‌تواند در کوتاه‌مدت ما را به هدف یعنی صادرات هدایت کند. در صنعت خودرو ما توانسته‌ایم خودروهای خود را به‌واسطه همکاری و وصل شدن به خودروسازان خارجی صادراتی کنیم اما در حوزه قطعه خیلی عقب هستیم زیرا این دو صنعت همسو و همسان با یکدیگر پیش نرفته‌اند.

با توجه به سیاست‌گذاری‌هایی که در بخش خودروسازی بوده به‌دلیل دولتی بودن، نگاه ویژه به آن شده اما صنعت قطعه که بخش خصوصی است از گردونه عقب افتاده است. با ورود مدل‌های جدید و روزآمدتر در صنعت خودرو در عمل بستر برای صادرات قطعات آماده می‌شود زیرا این مسئله مهم است که برای صادرات بتوانیم قطعات خودروهای به‌روز و در تردد جهان را تولید کنیم. با تحقق این امر مهم قطعه‌ساز می‌داند باید چه برنامه‌ای برای تولید و تامین قطعات موردنیاز در بازار داخل و خارج داشته باشد. هر یک از این قطعات در داخل تولید شود به‌طور قطع ما را به سوی جهانی شدن سوق داده است؛ چه در ایران استفاده شود چه خارج.

توسعه صادرات امری پیچیده نیست، ضمن آنکه کاری سهل هم نبوده و داشتن سهمی در بازارهای بین‌المللی مولفه‌های خود را دارد. امروز ما بازار وسیعی در اختیار نداریم مگر بازارهای محدودی که در کشورهای همسایه هستند که خیلی قابل توجه نیستند. اما می‌توانیم آن را گسترش دهیم. اگر قطعه‌ساز داده‌های ساخت قطعات به روز را در اختیار داشته به‌لحاظ توان دانش مهندسی و تجربه و نیز زیرساخت کمبودی ندارد که آن استانداردها را در محصولات خود داشته باشد. اما چون این اطلاعات به اشتراک گذاشته نمی‌شود، ساخت قطعات با مشکل همراه شده است.

امروز خودروساز جهانی در ترکیه از قطعه‌ساز این کشور استفاده می‌کند به‌طوری که شرکت هیوندا قطعات خود را از قطعه‌سازان این کشور تامین می‌کند؛ فورد، پژو، رنو و... همین‌طور. تمام این برندها بین‌المللی هستند و هر زمان لازم داشته باشند همان قطعات صادر هم می‌شود. «خواستن» باید جدی پیگیری شود.


امید رضایی - عضو انجمن تخصصی صنایع همگن نیرومحرکه و قطعه‌سازی کشور

انتهای پیام/