خودروکار گزارش می دهد؛
مسابقات اتومبیلرانی در زمره پر بیننده ترین مسابقات ورزشی در سرا سر دنیا است. در این میان برای دوست داران خودروهای شاسی بلند چیزی هیجان انگیزتر از مسابقات رالی با خودروهای شاسی بلند نیست. ترکیبی که در مسابقاتی چون Baja 1000 یافت می شود.
به گزارش خبرنگار خودروکار، مسابقات Baja 1000 که در حقیقت "باها 1000" خوانده شده و متاسفانه بسیاری از رسانه های خودرویی کشور نیز آن را به اشتباه باجا خطاب می کنند، بدون شک هیجان انگیز ترین رقابت خودرویی با شاسی بلندهای بیابانی است.
Baja کلمه ای لاتین است که در حقیقت باها خوانده می شود. این مسابقات دشوار که در بیابان های طبیعی و بکر و در مسافت معادل 1000 مایل معادل 1600 کیلومتر برگزار می شود نیازمند خودرویی است که بتواند از پس دست اندازها و یا به عبارت دیگر، تپه های بیابانی، دمای زیاد، گرد و خاک و مسافت طولانی این رقابت ها برآید.
مسابقات باها 1000 در کلاس های بسیار متنوعی با حضور انواع خودروها و موتورسیکلت ها برگزار می شود اما بدون شک برترین کلاس متعلق به خودروهای تروفی تراک (Trophy Truck) است که قدرتمندترین، پرشتاب ترین و سریع ترین خودروهای این رقابت های هیجان انگیز است. این خودروها همچنین برای اجرای حرکات نمایشی بسیار محبوب هستند.
تروفی تراک چیست؟
تروفی تراک (Trophy Truck) خودروهای شاسی بلند واقعی معمولا از کلاس وانت (همان تراک) کاملا تغییر یافته ویژه رقابت در مسیر های ناهوار در سرعت بالا است. این خودرو ها به پیشرانه های بسیار قدرتمند، سیستم تعلیق بازو بلند و شاسی های تقویت شده مجهز هستند که تنها برای رقابت های خارج جاده ای طراحی و تولید می شوند و مجوز تردد در شهر را ندارند. با این حال به منظور سبک سازی، بدنه این خودروها از با دقت زیاد و رعایت اصول ارودینامیکی از جنس الیاف شیشه (فایبر گلس) ساخته می شود.
پیشرانه
استانداردها حکم می کنند که این تراک ها از شاسی های ساخته و تقویت شده از جنس لوله های فولادی کرومولی 4130 ساخته شوند. همچنین پیشرانه های V8 کریت (Crate – پیشرانه های ویژه بازار آزاد) از ساخته های جنرال موتورز و فورد از نوع تنفس طبیعی بر روی آن ها می گیرد که با وابسته به مشخصات فنی بین 850 تا 900 اسب بخار قدرت و تا 1200 نیوتون.متر گشتاور دارند. این اعداد و ارقام برای خودرویی که در حدود 2 تن وزن دارد بیشتر به مانند نصب پیشرانه اتوبوس بر یک خودرو سبک وزن است. البته استفاده از پیشرانه های توربو دیزل تا سقف 5 لیتر نیز در این کلاس ها مجاز است.
انتقال نیرو
این خودروها معمولا از گیربکس های 6 سرعت نیمه اتوماتیک سیکوئنشال تعویض دستی یا 3 سرعت اتوماتیک استفاده می کنند. این نوع گیربکس ها طراحی بسیار ساده اما بسیار ارتقا یافته دارند و دارای مبدل های گشتاور مکانیکی هستند و معمولا همانند پیشرانه از سیستم پاشش سوخت کاربراتور استفاده می کند، بسیار ساده طراحی شده و از هیچ سنسور بخصوصی بهره نمی برند. از این رو هزینه تولید و تعمیرات آن ها بسیار معقول تر است. بیشتر تروفی کار ها در فرمت تک دیفرانسیل متحرک عقب به تولید می رسند اما نمونه های دو دیفرانسیل نیز طرفداران خود را دارد.
تعلیق
یکی از خاص ترین ویژگی های تروفی کارها سیستم تعلیق عجیب آن ها است. سیستم تعلیق این خودرو ها در جلو یا از نوع جناغی بازو بلند است یا مکفرسون ضربدری. در عقب نیز معمولا از مکفرسون بازو بلند با یک کمک و فنر در مرکز یا مکفرسون بازو بلند موازی استفاده می شود. ویژگی بخصوص این نوع تعلیق آن است که بازه آزادی محورها در جلو در حدود 66 سانتی متر و در عقب حدود 80 سانتی متر است که وابسته به کلاس و شکل طراحی خودرو می تواند متفاوت باشد.
این سیستم تعلیق منحصر به فرد باعث می شود این خودروهای توانمند بتوانند ناهموار ترین دست اندازها را در بیابان با حداکثر سرعت عبور کرده و بلندترین پرش ها را اجرا کنند بدون آن که راننده اذیت شود یا آسیب ببیند یا اینکه خودرو دچار نقص فنی شود. البته نقش تایرهای فاق بلند به قطر 1 متر قرار گرفته بر ریم های 17 اینچی را در دفع ضربات و ناهمواری های مسیر نباید از یاد برد.
قیمت و هزینه ها
این مجموعه توانمند و پیچیده ارزان به دست نمی آید. تقریبا هیچ چیز در تروفی کارها از نوع معمولی نیست. از این رو هر تروفی کار تا حدود 500 هزار دلار قیمت دارد که این قیمت شامل هزینه های جانبی چون ثبت نام برای مسابقات، لوازم و ابزارهای مورد نیاز، تجهیزات و قطعات یدکی و مصرفی و هزینه سوخت نمی شود. به همین دلیل ورود هر تیم به هر مسابقه می تواند تا 30 هزار دلار هزینه به همراه داشته باشد که در صورت پیروزی هر راننده، جایزه ای 10 هزار دلاری در انتظار او خواهد بود.
خبرنگار خودروکار: مصطفی انیسی
انتهای پیام/
روزنامه های اقتصادی
آخرین اخبار
