«خودروکار» بررسی کرد؛
احتمالا بسیاری از ما تا کنون به دو عبارت 4WD یا AWD که بر روی بدنه خودرو ها نوشته شده اند دقت کرده ایم. این خودرو ها به طور کلی "دو دیفرانسیل" نامیده می شوند. بسیاری گمان می کنند که AWD و 4WD فرقی با هم ندارند اما این طور نیست.
به گزارش خبرنگار خودروکار، اینجا می خواهیم به بررسی و مقایسه این دو سیستم بپردازیم و نقاط ضعف و قدرت آن ها را بگوییم.
4WD
بررسی را ابتدا با این سیستم شروع می کنیم که نسبت به دیگری قدیمی تر است.
در این سیستم که عبارت انگلیسی آن (Four-Wheel Drive) است، نیرو به بخشی با نام "جعبه انتقال نیرو" منتقل می شود. این قسمت نیروی موتور را بین قسمت های عقب و جلوی خودرو تقسیم می کند و به این ترتیب حداکثر نیرو به هر چرخ منتقل می شود.
این سیستم تقسیم نیرو چیز جدیدی نیست و خودروساز هایی مانند جیپ، از گذشته تا به امروز از آن استفاده می کنند. اما یکی از مشکلات اساسی این سیستم این است که سرعت میان تمامی چرخ ها به طور یکسان تقسیم می شود. یکی از نمونه های ایراد های این سیستم در هنگام پیچیدن است.
هنگامی که خودرو به درون پیچ وارد می شود، دو چرخی که در قسمت داخلی پیچ قرار دارند و سطح اتکای بیشتری دارند باید آهسته تر بچرخند، اما در این سیستم قرفی میان سرعت چرخش لاستیک ها وجود ندارد. بدون رعایت این نکته خودرو می تواند به راحتی تعادلش را در سر پیچ ها از دست بدهد یا از شدت اصطکاک زیاد میان قطعات انتقال نیرو در دراز مدت دچار آسیب شود. به همین دلیل این سیستم انتقال نیرو به دو دیفرانسیل یا چهارچرخ متحرک "موقت" شناخته می شود و استفاده از آن تنها در سطوح لغزنده یا ترجیحا خط مستقیم توصیه شده و در سطوح آسفالت نباید از آن استفاده کرد.
در خودرو های 4WD جدید، این امکان وجود دارد که شما بتوانید این سیستم را خاموش کنید و فقط در مواقع لازم از آن استفاده کنید. شما این امکان را دارید تا میزان نیرویی که به محور های عقب و جلو منتقل می شود را خودتان تنظیم کنید.
این سیستم در سرعت های پایین کارایی دارد و در سرعت های بالا بِلا استفاده می شود.
AWD
این سیستم که نام کاملش (All-Wheel Drive) است، جدید تر و پیچیده تر از 4WD است و در ابرخودرو هایی مانند آئودی R8 و یا نیسان GTR نیز استفاده می شود.
بر خلاف 4WD که در ماشین های شاسی بلند و سنگین مانند تویوتا 4runner و شورولت Tahoe استفاده می شود، AWD بیشتر در نیم شاسی ها مانند Honda CR-V، Toyota RAV-4 و Mazda CX-3 استفاده می شود.
بزرگترین تفاوت AWD با 4WD این است که این سیستم تمام مدت، نیرو را به چهار چرخ منتقل می کند، یعنی حتی در سرعت های بالا هم کارایی دارد. این دسته خودرو ها حتما دارای 3 عدد دیفرانسیل هستند در حالی که در سیستم 4WD وجود دیفرانسیل سوم اجباری نیست.
در این سیستم یک کامپیوتر مرکزی، ابتدا میزان قدرتی که هر چرخ نیار دارد را تخمین می زند و سپس نیرو از طریق دیفرانسیل مرکزی به دو تای دیگر منتقل می شود. همین امر موجب می شود تا این خودرو ها در جاده های نامناسب بتوانند به شکل موثر تری تعادل خود را حفظ کنند و سُر نخورند؛ مرسدس بنز E-63 AMG بهترین مثال برای این دسته از خودرو های AWD است.
گزارشگر: مازیار جعفریه
انتهای پیام/
4WD
بررسی را ابتدا با این سیستم شروع می کنیم که نسبت به دیگری قدیمی تر است.
در این سیستم که عبارت انگلیسی آن (Four-Wheel Drive) است، نیرو به بخشی با نام "جعبه انتقال نیرو" منتقل می شود. این قسمت نیروی موتور را بین قسمت های عقب و جلوی خودرو تقسیم می کند و به این ترتیب حداکثر نیرو به هر چرخ منتقل می شود.
این سیستم تقسیم نیرو چیز جدیدی نیست و خودروساز هایی مانند جیپ، از گذشته تا به امروز از آن استفاده می کنند. اما یکی از مشکلات اساسی این سیستم این است که سرعت میان تمامی چرخ ها به طور یکسان تقسیم می شود. یکی از نمونه های ایراد های این سیستم در هنگام پیچیدن است.
هنگامی که خودرو به درون پیچ وارد می شود، دو چرخی که در قسمت داخلی پیچ قرار دارند و سطح اتکای بیشتری دارند باید آهسته تر بچرخند، اما در این سیستم قرفی میان سرعت چرخش لاستیک ها وجود ندارد. بدون رعایت این نکته خودرو می تواند به راحتی تعادلش را در سر پیچ ها از دست بدهد یا از شدت اصطکاک زیاد میان قطعات انتقال نیرو در دراز مدت دچار آسیب شود. به همین دلیل این سیستم انتقال نیرو به دو دیفرانسیل یا چهارچرخ متحرک "موقت" شناخته می شود و استفاده از آن تنها در سطوح لغزنده یا ترجیحا خط مستقیم توصیه شده و در سطوح آسفالت نباید از آن استفاده کرد.
در خودرو های 4WD جدید، این امکان وجود دارد که شما بتوانید این سیستم را خاموش کنید و فقط در مواقع لازم از آن استفاده کنید. شما این امکان را دارید تا میزان نیرویی که به محور های عقب و جلو منتقل می شود را خودتان تنظیم کنید.
این سیستم در سرعت های پایین کارایی دارد و در سرعت های بالا بِلا استفاده می شود.
AWD
این سیستم که نام کاملش (All-Wheel Drive) است، جدید تر و پیچیده تر از 4WD است و در ابرخودرو هایی مانند آئودی R8 و یا نیسان GTR نیز استفاده می شود.
بر خلاف 4WD که در ماشین های شاسی بلند و سنگین مانند تویوتا 4runner و شورولت Tahoe استفاده می شود، AWD بیشتر در نیم شاسی ها مانند Honda CR-V، Toyota RAV-4 و Mazda CX-3 استفاده می شود.
بزرگترین تفاوت AWD با 4WD این است که این سیستم تمام مدت، نیرو را به چهار چرخ منتقل می کند، یعنی حتی در سرعت های بالا هم کارایی دارد. این دسته خودرو ها حتما دارای 3 عدد دیفرانسیل هستند در حالی که در سیستم 4WD وجود دیفرانسیل سوم اجباری نیست.
در این سیستم یک کامپیوتر مرکزی، ابتدا میزان قدرتی که هر چرخ نیار دارد را تخمین می زند و سپس نیرو از طریق دیفرانسیل مرکزی به دو تای دیگر منتقل می شود. همین امر موجب می شود تا این خودرو ها در جاده های نامناسب بتوانند به شکل موثر تری تعادل خود را حفظ کنند و سُر نخورند؛ مرسدس بنز E-63 AMG بهترین مثال برای این دسته از خودرو های AWD است.
گزارشگر: مازیار جعفریه
انتهای پیام/
روزنامه های اقتصادی
آخرین اخبار
