حداقل به موکت ها چسب کارتن نزنید!

چهاردهمین نمایشگاه بین المللی اصفهان در حالی روزهای آخر خود را می گذراند که تقریبا هیچ کدام از فاکتورهای یک نمایشگاه استاندارد داخلی را هم نداشت چه رسد به استانداردهای نمایشگاه بین المللی.

به گزارش خبرنگار خودروکار، نمایشگاه خودرو اصفهان سالهاست تبدیل به یکی از مهمترین رویدادهای خودرویی کشور شده اما متاسفانه با اینکه هر سال شاهد استقبال و حضور شرکت های بیشتری در این نمایشگاه هستیم اما تقریبا اگر فرآیند برگزاری نمایشگاه را با سالهای پیش مقایسه کنید، هیچ پیشرفتی در آن شاهد نیستیم.

در اینکه جانمایی همه نمایشگاه های کشور دچار ایراد است و شرکت نمایشگاه ها با وجود دستگاه عریض و طویلش هنوز نتوانسته دست کم در شهرهای بزرگ فضایی درخور برگزاری یک نمایشگاه آبرودار در اختیار شرکت کنندگان قرار دهد شکی نیست اما نمی توان از قصور و کوتاهی برگزار کننده ها نیز که عمدتا پیمانکاران بخش خصوصی هستند چشم پوشید.

نمایشگاه اصفهان بیشتر از آنکه شبیه یک نمایشگاه بین المللی باشد، شبیه سوله هایی ست که به نمایشگاه موقت داده شده. با اینکه نمایشگاه خودرو طبیعتا مخاطبان بیشتری دارد اما در تمام طول شهر شما حتی یک بیلبورد نمی بینید که به برگزاری این رویداد اشاره کند. از کل شهر که بگذریم، در نزدیکی نمایشگاه شما فقط از ترافیک صف پارکینگی که ظرفیتی محدود دارد می توانید حدس بزنید که به نمایشگاه خودرو رسیده اید.

وقتی خودرو را پارک می کنید و به سمت محل برگزاری نمایشگاه راهی می شوید، فقط با حدس می توانید پس از چند بار دور زدن به محل فروش بلیط و ورودی نمایشگاه دست پیدا کنید، اگر خیلی خوش شانس باشید، شاید تابلوی کوچک "به سمت ورودی نمایشگاه" را که بعد از راه ورودی نصب شده ببینید و همان وسط راه دور بزنید.

وارد نمایشگاه که می شوید، باز هم باید با حدس بتوانید از سالنی به سالن دیگر راه پیدا کنید. اولین چیزی که توجه شما را در بدو ورود به خود جلب می کند، بوی نامطبوع پیچیده در فضا است.

وقتی راه ورودی به سالن دوم را پیدا می کنید، این بار علاوه بر بوی نامطبوع با موکت های قرمز رنگی مواجه می شوید که با چسب زرد رنگ بهم جسبیده اند و چون پسوند بین المللی را دیده اید شاید شک کنید که حتما این مد جدیدی در نمایشگاه های خارجی ست که شما از آن بی خبرید.

به سالن سوم که تقریبا بهترین سالن نمایشگاه است که می رسید، این بار یک بوی فاضلاب مشامتان را می آزارد و همچنین فرش هایی که مشخص نیست براساس چه ترتیبی چیده شده اند، بیشتر از خودروها توجه شما را جلب می کنند.

سالن چهارم دوباره همان شرایط سالن اول را دارد اما در مساحتی بسیار کوچک تر که به شما اجازه ماندگاری بیش از ۵ دقیقه را نمی دهد چرا که احتمال خفگی براساس کمبود هوا و بوی نامطبوع وجود دارد.

سالن آخر اما با زور چسب و سقف پارچه ای به فضا اضافه شده و فقط فضای دو غرفه را دارد و کمی فضا برای راه رفتن و مشخص نیست در صورت بارش باران شدید چه سرنوشتی در انتظار غرفه های سالن آخری خواهد بود.

نبود سطل زباله، تابلوهای راهنما و وجود موکت های رول شده در فضای بیرونی از جمله مشکلات دیگری بود که در این نمایشگاه بین المللی مشهود بود.

همه این موارد در حالی سالهاست تغییر نکرده که برای ورود هر نفر مبلغ دو هزار تومان به عنوان هزینه بلیط دریافت می شود و از شرکت های خودروساز برای حضور در نمایشگاه و صرفا اختصاص فضا به ازای هر متر مربع حدودا مبلغ ۱۵۰ هزار تومان دریافت شده است. اکنون پرسش اینجاست چطور با چنین درآمدی کوچکترین امکانات یا حداقل رعایت سلیقه و نظافت در برگزاری انجام نشده و پسوند بین المللی هم به این نمایشگاه داده می شود؟