شبکه حمل و نقل عمومی به ویژه مترو به گونه ای طراحی نشده است که شهروندان برای رفت و آمد به محل کار آن را در اولویت قرار دهند. در قانون جامع حمل و نقل عمومی کشور قرار بر این است که به طور سالانه سهم حمل و نقل عمومی نسبت به حمل و نقل از طریق خودروی شخصی افزایش پیدا کند، هدفی که تاکنون محقق نشده است.
پایتخت ایران امروز به یک پارکینگ بزرگ تبدیل شده است. به طور
قطع نقش برخی صنایع آلاینده که در اطراف تهران فعالیت می کنند را نمی توان
نادیده گرفت اما به نظر می رسد سهم خودرو از همه بیشتر است.
هزینه هایی که
به دلیل آلودگی هوا به اقتصاد و مردم تحمیل می شود را گاها در حدود چندین
هزار میلیارد تومان برآورد می کنند اما صرف برآورد خسارات مالی را نباید
هشدار اصلی برای مقابله با آلودگی هوا در نظر گرفت. اتفاقا خسارات مالی در
آینده قابل جبران است اما آثار مخرب آلودگی هوا بر سلامت روان و جسم
شهروندان و افزایش هزینه های مالی ناشی از آن غیرقابل جبران است. با توجه
به این پیامدهای ناگوار به نظر می رسد که آلودگی هوا در سال های گذشته مرز
بحران را رد کرده است و باید فکری اساسی برای آن کرد.
نکته اصلی و
اساسی در یافتن راه حل مناسب برای مقابله با آلودگی هوا و کاهش آثار
زیانبار مادی و معنوی آن این است که بپذیریم وضعیت آلودگی هوا هر سال نسبت
به سال گذشته بدتر می شود و از سوی دیگر روند شماره گذاری خودرو در شهر
تهران هیچ گاه سیر نزولی در پیش نگرفته و همیشه رو به افزایش بوده است.
از
سوی دیگر با افزایش میزان خودرو در تهران شاهد افزایش ترددهای غیر ضرور
شهروندان هستیم که با کاهش روندهای اداری در سازمان های دولتی و خصوصی می
توانیم از آن کم کنیم. این دو عامل موثر بسترساز تشدید آلودگی هواست واگر
تغییراتی جوی مثل بارش برف و باران به داد مردم تهران نرسد، آلودگی سالانه
به حداکثر ممکن خواهد رسید.
هادی حق‌شناس/تحلیل‌گر اقتصادی
منبع: تسنیم
انتهای پیام/
